|
تماس e:mail
وبلاگ من
|
|
انواع حملات در شبکه های کامپيوتری
امنيت اطلاعات و ايمن سازی شبکه های کامپيوتری از جمله موضوعاتی است که اين
روزها در کانون توجه تمامی سازمان ها و موسسات قرار گرفته شده است . در يک
شبکه کامپيوتری به منظور ارائه خدمات به کاربران ، سرويس ها و پروتکل های
متعددی نصب و پيکربندی می گردد. برخی از سرويس ها دارای استعداد لازم برای
انواع حملات بوده و لازم است در مرحله اول و در زمان نصب و پيکربندی آنان ،
دقت لازم در خصوص رعايت مسائل ايمنی انجام و در مرحله دوم سعی گردد که از نصب
سرويس ها و پروتکل های غيرضروری ، اجتناب گردد . در اين مقاله قصد داريم از
اين زاويه به مقوله امنيت اطلاعات و ايمن سازی شبکه های کامپيوتری پرداخته و
در ادامه با انواع حملاتی که امروزه متوجه شبکه های کامپيوتری است ، بيشتر
آشنا شويم . قطعا" شناسائی سرويس های غيرضروری و انواع حملاتی که مهاجمان با
استفاده از آنان شبکه های کامپيوتری را هدف قرار می دهند ، زمينه برپاسازی و
نگهداری شبکه های کامپيوتری ايمن و مطمئن را بهتر فراهم می نمايد .
مقدمه
حملات در يک شبکه کامپيوتری حاصل پيوند سه عنصر مهم سرويس ها ی فعال ، پروتکل
های استفاده شده و پورت های باز می باشد . يکی از مهمترين وظايف کارشناسان فن
آوری اطلاعات ، اطيمنان از ايمن بودن شبکه و مقاوم بودن آن در مقابل حملات
است (مسئوليتی بسيار خطير و سنگين ) . در زمان ارائه سرويس دهندگان ، مجموعه
ای از سرويس ها و پروتکل ها به صورت پيش فرض فعال و تعدادی ديگر نيز غير فعال
شده اند.اين موضوع ارتباط مستقيمی با سياست های يک سيستم عامل و نوع نگرش
آنان به مقوله امنيت دارد. در زمان نقد امنيتی سيستم های عامل ، پرداختن به
موضوع فوق يکی از محورهائی است که کارشناسان امنيت اطلاعات با حساسيتی بالا
آنان را دنبال می نمايند.
اولين مرحله در خصوص ايمن سازی يک محيط شبکه ، تدوين ، پياده سازی و رعايت يک
سياست امنيتی است که محور اصلی برنامه ريزی در خصوص ايمن سازی شبکه را شامل
می شود . هر نوع برنامه ريزی در اين رابطه مستلزم توجه به موارد زير است :
• بررسی نقش هر سرويس دهنده به همراه پيکربندی انجام شده در جهت انجام وظايف
مربوطه در شبکه
• انطباق سرويس ها ، پروتکل ها و برنامه های نصب شده با خواسته ها ی يک
سازمان
• بررسی تغييرات لازم در خصوص هر يک از سرويس دهندگان فعلی (افزودن و يا حذف
سرويس ها و پروتکل های غيرضروری ، تنظيم دقيق امنيتی سرويس ها و پروتکل های
فعال ) .
تعلل و يا ناديده گرفتن فاز برنامه ريزی می تواند زمينه بروز يک فاجعه عظيم
اطلاعاتی را در يک سازمان به دنبال داشته باشد . متاسفانه در اکثر موارد توجه
جدی به مقوله برنامه ريزی و تدوين يک سياست امنيتی نمی گردد . فراموش نکنيم
که فن آوری ها به سرعت و به صورت مستمر در حال تغيير بوده و می بايست متناسب
با فن آوری های جديد ، تغييرات لازم با هدف افزايش ضريب مقاومت سرويس دهندگان
و کاهش نقاط آسيب پذير آنان با جديت دنبال شود . نشستن پشت يک سرويس دهنده و
پيکربندی آن بدون وجود يک برنامه مدون و مشخص ، امری بسيار خطرناک بوده که
بستر لازم برای بسياری از حملاتی که در آينده اتفاق خواهند افتاد را فراهم می
نمايد . هر سيستم عامل دارای مجموعه ای از سرويس ها ، پروتکل ها و ابزارهای
خاص خود بوده و نمی توان بدون وجود يک برنامه مشخص و پويا به تمامی ابعاد
آنان توجه و از پتانسيل های آنان در جهت افزايش کارائی و ايمن سازی شبکه
استفاده نمود. پس از تدوين يک برنامه مشخص در ارتباط با سرويس دهندگان ، می
بايست در فواصل زمانی خاصی ، برنامه های تدوين يافته مورد بازنگری قرار گرفته
و تغييرات لازم در آنان با توجه به شرايط موجود و فن آوری های جديد ارائه شده
، اعمال گردد . فراموش نکنيم که حتی راه حل های انتخاب شده فعلی که دارای
عملکردی موفقيت آميز می باشند ، ممکن است در آينده و با توجه به شرايط پيش
آمده قادر به ارائه عملکردی صحيح ، نباشند .
وظيفه يک سرويس دهنده
پس از شناسائی جايگاه و نقش هر سرويس دهنده در شبکه می توان در ارتباط با
سرويس ها و پروتکل های مورد نياز آن به منظور انجام وظايف مربوطه ، تصميم
گيری نمود . برخی از سرويس دهندگان به همراه وظيفه آنان در يک شبکه کامپيوتری
به شرح زير می باشد :
• Logon Server : اين نوع سرويس دهندگان مسئوليت شناسائی و تائيد کاربران در
زمان ورود به شبکه را برعهده دارند . سرويس دهندگان فوق می توانند عمليات خود
را به عنوان بخشی در کنار ساير سرويس دهندگان نيز انجام دهند .
• Network Services Server : اين نوع از سرويس دهندگان مسئوليت ميزبان نمودن
سرويس های مورد نياز شبکه را برعهده دارند . اين سرويس ها عبارتند از :
- Dynamic Host Configuration Protocol ) DHCP)
- Domain Name System ) DNS)
- Windows Internet Name Service) WINS)
- Simple Network Management Protocol ) SNMP)
• Application Server : اين نوع از سرويس دهندگان مسئوليت ميزبان نمودن
برنامه ها ی کاربردی نظير بسته نرم افزاری Accounting و ساير نرم افزارهای
مورد نياز در سازمان را برعهده دارند .
• File Server : از اين نوع سرويس دهندگان به منظور دستيابی به فايل ها و
دايرکتوری ها ی کاربران ، استفاده می گردد .
• Print Server : از اين نوع سرويس دهندگان به منظور دستيابی به چاپگرهای
اشتراک گذاشته شده در شبکه ، استفاده می شود .
• Web Server : اين نوع سرويس دهندگان مسئوليت ميزبان نمودن برنامه های وب و
وب سايت های داخلی و يا خارجی را برعهده دارند .
• FTP Server : اين نوع سرويس دهندگان مسئوليت ذخيره سازی فايل ها برای انجام
عمليات Downloading و Uploading را برعهده دارند. سرويس دهندگان فوق می
توانند به صورت داخلی و يا خارجی استفاده گردند .
• Email Server : اين نوع سرويس دهندگان مسئوليت ارائه سرويس پست الکترونيکی
را برعهده داشته و می توان از آنان به منظور ميزبان نمودن فولدرهای عمومی و
برنامه های Gropuware ، نيز استفاده نمود.
• News/Usenet (NNTP) Server : اين نوع سرويس دهندگان به عنوان يک سرويس
دهنده newsgroup بوده و کاربران می توانند اقدام به ارسال و دريافت پيام هائی
بر روی آنان نمايند .
به منظور شناسائی سرويس ها و پروتکل های مورد نياز بر روی هر يک از سرويس
دهندگان ، می بايست در ابتدا به اين سوال پاسخ داده شود که نحوه دستيابی به
هر يک از آنان به چه صورت است ؟ : شبکه داخلی ، شبکه جهانی و يا هر دو مورد .
پاسخ به سوال فوق زمينه نصب و پيکربندی سرويس ها و پروتکل های ضروری و حذف و
غير فعال نمودن سرويس ها و پروتکل های غيرضروری در ارتباط با هر يک از سرويس
دهندگان موجود در يک شبکه کامپيوتری را فراهم می نمايد .
سرويس های حياتی و موردنياز
هر سيستم عامل به منظور ارائه خدمات و انجام عمليات مربوطه ، نيازمند استفاده
از سرويس های متفاوتی است . در حالت ايده آل ، عمليات نصب و پيکربندی يک
سرويس دهنده می بايست صرفا" شامل سرويس ها و پروتکل های ضروری و مورد نياز به
منظور انجام وظايف هر سرويس دهنده باشد. معمولا" توليد کنندگان سيستم های
عامل در مستندات مربوطه به اين سرويس ها اشاره می نمايند. استفاده از مستندات
و پيروی از روش های استاندارد ارائه شده برای پيکربندی و آماده سازی سرويس
دهندگان ،زمينه نصب و پيکربندی مطمئن با رعايت مسائل ايمنی را بهتر فراهم می
نمايد .
زمانی که کامپيوتری در اختيار شما گذاشته می شود ، معمولا" بر روی آن نرم
افزارهای متعددی نصب و پيکربندی های خاصی نيز در ارتباط با آن اعمال شده است
. يکی از مطمئن ترين روش ها به منظور آگاهی از اين موضوع که سيستم فوق
انتظارات شما را متناسب با برنامه تدوين شده ، تامين می نمايد ، انجام يک نصب
Clean با استفاده از سياست ها و ليست ها ی از قبل مشخص شده است . بدين ترتيب
در صورت بروز اشکال می توان به سرعت از اين امر آگاهی و هر مشکل را در محدوده
خاص خود بررسی و برای آن راه حلی انتخاب نمود. ( شعاع عمليات نصب و پيکربندی
را به تدريج افزايش دهيم ) .
مشخص نمودن پروتکل های مورد نياز
برخی از مديران شبکه عادت دارند که پروتکل های غيرضروری را نيز بر روی سيستم
نصب نمايند ، يکی از علل اين موضوع ، عدم آشنائی دقيق آنان با نقش و عملکرد
هريک از پروتکل ها در شبکه بوده و در برخی موارد نيز بر اين اعتقاد هستند که
شايد اين پروتکل ها در آينده مورد نياز خواهد بود. پروتکل ها همانند سرويس ها
، تا زمانی که به وجود آنان نياز نمی باشد ، نمی بايست نصب گردند . با بررسی
يک محيط شبکه با سوالات متعددی در خصوص پروتکل های مورد نياز برخورد نموده که
پاسخ به آنان امکان شناسائی و نصب پروتکل های مورد نياز را فراهم نمايد .
• به چه نوع پروتکل و يا پروتکل هائی برای ارتباط سرويس گيرندگان ( Desktop )
با سرويس دهندگان ، نياز می باشد ؟
• به چه نوع پروتکل و يا پروتکل هائی برای ارتباط سرويس دهنده با سرويس دهنده
، نياز می باشد ؟
• به چه نوع پروتکل و يا پروتکل هائی برای ارتباط سرويس گيرندگان ( Desktop )
از راه دور با سرويس دهندگان ، نياز می باشد ؟
• آيا پروتکل و يا پروتکل های انتخاب شده ما را ملزم به نصب سرويس های اضافه
ای می نمايند ؟
• آيا پروتکل های انتخاب شده دارای مسائل امنيتی خاصی بوده که می بايست مورد
توجه و بررسی قرار گيرد ؟
در تعداد زيادی از شبکه های کامپيوتری ،از چندين سيستم عامل نظير ويندوز ،
يونيکس و يا لينوکس ، استفاده می گردد . در چنين مواردی می توان از پروتکل
TCP/IP به عنوان فصل مشترک بين آنان استفاده نمود. در ادامه می بايست در خصوص
فرآيند اختصاص آدرس های IP تصيم گيری نمود ( به صورت ايستا و يا پويا و به
کمک DHCP ) . در صورتی که تصميم گرفته شود که فرآيند اختصاص آدرس های IP به
صورت پويا و به کمک DHCP ، انجام شود، به يک سرويس اضافه و با نام DHCP نياز
خواهيم داشت . با اين که استفاده از DHCP مديريت شبکه را آسانتر می نمايد ولی
از لحاظ امنيتی دارای درجه پائين تری نسبت به اختصاص ايستای آدرس های IP ، می
باشد چراکه کاربران ناشناس و گمنام می توانند پس از اتصال به شبکه ، بلافاصله
از منبع صادرکننده آدرس های IP ، يک آدرس IP را دريافت و به عنوان يک سرويس
گيرنده در شبکه ايفای وظيفه نمايند. اين وضعيت در ارتباط با شبکه های بدون
کابل غيرايمن نيز صدق می نمايد. مثلا" يک فرد می تواند با استقرار در پارکينگ
يک ساختمان و به کمک يک Laptop به شبکه شما با استفاده از يک اتصال بدون کابل
، متصل گردد. پروتکل TCP/IP ، برای "معادل سازی نام به آدرس " از يک سرويس
دهنده DNS نيز استفاده می نمايد . در شبکه های ترکيبی شامل چندين سيستم عامل
نظير ويندوز و يونيکس و با توجه به اين که ويندوز NT 4.0 و يا 2000 شده است ،
علاوه بر DNS به سرويس WINS نيز نياز می باشد . همزمان با انتخاب پروتکل ها و
سرويس های مورد نياز آنان ، می بايست بررسی لازم در خصوص چالش های امنيتی هر
يک از آنان نيز بررسی و اطلاعات مربوطه مستند گردند( مستندسازی ، ارج نهادن
به زمان خود و ديگران است ) . راه حل انتخابی ، می بايست کاهش تهديدات مرتبط
با هر يک از سرويس ها و پروتکل ها را در يک شبکه به دنبال داشته باشد .
مزايای غيرفعال نمودن پروتکل ها و سرويس های غيرضروری
استفاده عملياتی از يک سرويس دهنده بدون بررسی دقيق سرويس ها ، پروتکل ها و
پيکربندی متنتاظر با هر يک از آنان زمينه بروز تهديدات و حملات را در يک شبکه
به دنبال خواهد داشت . فراموش نکنيم که مهاجمان همواره قربانيان خود را از
بين سرويس دهندگانی که به درستی پيکربندی نشده اند ، انتخاب می نمايند.
بنابراين می بايست به سرعت در خصوص سرويس هائی که قصد غيرفعال نمودن آنان را
داريم ، تصميم گيری شود . قطعا" نصب سرويس ها و يا پروتکل هائی که قصد
استفاده از آنان وجود ندارد ، امری منطقی و قابل قبول نخواهد بود. در صورتی
که اين نوع از سرويس ها نصب و به درستی پيکربندی نگردند ، مهاجمان می توانند
با استفاده از آنان ، آسيب های جدی را متوجه شبکه نمايند . تهديد فوق می
تواند از درون شبکه و يا خارج از شبکه متوجه يک شبکه کامپيوتری گردد . بر
اساس برخی آمارهای منتشر شده ، اغلب آسيب ها و تهديدات در شبکه يک سازمان
توسط کارکنان کنجکا و و يا ناراضی صورت می پذيرد تا از طريق مهاجمان خارج از
شبکه .
بخاطر داشته باشيد که ايمن سازی شبکه های کامپيوتری مستلزم اختصاص زمان لازم
و کافی برای برنامه ريزی است . سازمان ها و موسسات علاقه مندند به موازات
عرضه فن آوری های جديد ، به سرعت از آنان استفاده نموده تا بتوانند از مزايای
آنان در جهت اهداف سازمانی خود استفاده نمايند. تعداد و تنوع گزينه های
انتخابی در خصوص پيکربندی هر سيستم عامل ، به سرعت رشد می نمايد . امروزه
وجود توانائی لازم در جهت شناسائی و پياده سازی سرويس ها و پروتکل های مورد
نياز در يک شبکه خود به يک مهارت ارزشمند تبديل شده است. بنابراين لازم است
کارشناسان فن آوری اطلاعات که مسئوليت شغلی آنان در ارتباط با شبکه و ايمن
سازی اطلاعات است ، به صورت مستمر و با اعتقاد به اصل بسيار مهم " اشتراک
دانش و تجارب " ، خود را بهنگام نمايند. اعتقاد عملی به اصل فوق ، زمينه کاهش
حملات و تهديدات را در هر شبکه کامپيوتری به دنبال خواهد داشت .
حملات ( Attacks )
با توجه به ماهيت ناشناس بودن کاربران شبکه های کامپيوتری ، خصوصا" اينترنت
،امروزه شاهد افزايش حملات بر روی تمامی انواع سرويس دهندگان می باشيم . علت
بروز چنين حملاتی می تواند از يک کنجکاوی ساده شروع و تا اهداف مخرب و
ويرانگر ادامه يابد.
برای پيشگيری ، شناسائی ، برخورد سريع و توقف حملات ، می بايست در مرحله اول
قادر به تشخيص و شناسائی زمان و موقعيت بروز يک تهاجم باشيم . به عبارت ديگر
چگونه از بروز يک حمله و يا تهاجم در شبکه خود آگاه می شويم ؟ چگونه با آن
برخورد نموده و در سريعترين زمان ممکن آن را متوقف نموده تا ميزان صدمات و
آسيب به منابع اطلاعاتی سازمان به حداقل مقدار خود برسد ؟ شناسائی نوع حملات
و نحوه پياده سازی يک سيستم حفاظتی مطمئن در مقابل آنان يکی از وظايف مهم
کارشناسان امنيت اطلاعات و شبکه های کامپيوتری است .شناخت دشمن و آگاهی از
روش های تهاجم وی ، احتمال موفقيت ما را در روياروئی با آنان افزايش خواهد
داد. بنابراين لازم است با انواع حملات و تهاجماتی که تاکنون متوجه شبکه های
کامپيوتری شده است ، بيشتر آشنا شده و از اين رهگذر تجاربی ارزشمند را کسب تا
در آينده بتوانيم به نحو مطلوب از آنان استفاده نمائيم . جدول زير برخی از
حملات متداول را نشان می دهد :
انواع حملات
Denial of Service (DoS) & Distributed Denial of Service (DDoS)
Back Door Spoofing
Man in the Middle Replay
TCP/IP Hijacking Weak Keys
Mathematical Password Guessing
Brute Force Dictionary
Birthday Software Exploitation
Malicious Code Viruses
Virus Hoaxes Trojan Horses
Logic Bombs Worms
Social Engineering Auditing
System Scanning
همانگونه که در بخش اول اين مقاله اشاره شد ، حملات در يک شبکه کامپيوتری ،
حاصل پيوند سه عنصر مهم سرويس ها ی فعال ، پروتکل های استفاده شده و پورت های
باز می باشد. کارشناسان امنيت اطلاعات می بايست با تمرکز بر سه محور فوق ،
شبکه ای ايمن و مقاوم در مقابل انواع حملات را ايجاد و نگهداری نمايند.
انواع حملات
Denial of Service (DoS) & Distributed Denial of Service (DDoS)
Back Door Spoofing
Man in the Middle Replay
TCP/IP Hijacking Weak Keys
Mathematical Password Guessing
Brute Force Dictionary
Birthday Software Exploitation
Malicious Code Viruses
Virus Hoaxes Trojan Horses
Logic Bombs Worms
Social Engineering Auditing
System Scanning
حملات از نوع DoS
هدف از حملات DoS ، ايجاد اختلال در منابع و يا سرويس هائی است که کاربران
قصد دستيابی و استفاده از آنان را دارند ( از کار انداختن سرويس ها ) .
مهمترين هدف اين نوع از حملات ، سلب دستيابی کاربران به يک منبع خاص است . در
اين نوع حملات، مهاجمان با بکارگيری روش های متعددی تلاش می نمايند که
کاربران مجاز را به منظور دستيابی و استفاده از يک سرويس خاص ، دچار مشکل
نموده و بنوعی در مجموعه سرويس هائی که يک شبکه ارائه می نمايد ، اختلال
ايجاد نمايند . تلاش در جهت ايجاد ترافيک کاذب در شبکه ، اختلال در ارتباط
بين دو ماشين ، ممانعت کاربران مجاز به منظور دستيابی به يک سرويس ، ايجاد
اختلال در سرويس ها ، نمونه هائی از ساير اهدافی است که مهاجمان دنبال می
نمايند . در برخی موارد و به منظور انجام حملات گسترده از حملات DoS به عنوان
نقطه شروع و يک عنصر جانبی استفاده شده تا بستر لازم برای تهاجم اصلی ، فراهم
گردد . استفاده صحيح و قانونی از برخی منابع نيز ممکن است ، تهاجمی از نوع
DoS را به دنبال داشته باشد . مثلا" يک مهاجم می تواند از يک سايت FTP که
مجوز دستيابی به آن به صورت anonymous می باشد ، به منظور ذخيره نسخه هائی از
نرم افزارهای غيرقانونی ، استفاده از فضای ذخيره سازی ديسک و يا ايجاد ترافيک
کاذب در شبکه استفاده نمايد . اين نوع از حملات می تواند غيرفعال شدن
کامپيوتر و يا شبکه مورد نظر را به دنبال داشته باشد . حملات فوق با محوريت و
تاکيد بر نقش و عمليات مربوط به هر يک از پروتکل های شبکه و بدون نياز به اخذ
تائيديه و يا مجوزهای لازم ، صورت می پذيرد . برای انجام اين نوع حملات از
ابزارهای متعددی استفاده می شود که با کمی حوصله و جستجو در اينترنت می توان
به آنان دستيابی پيدا کرد . مديران شبکه های کامپيوتری می توانند از اين نوع
ابزارها ، به منظور تست ارتباط ايجاد شده و اشکال زدائی شبکه استفاده نمايند
. حملات DoS تاکنون با اشکال متفاوتی ، محقق شده اند . در ادامه با برخی از
آنان آشنا می شويم .
• Smurf/smurfing : اين نوع حملات مبتنی بر تابع Reply پروتکل Internet
Control Message Protocol) ICMP) ،بوده و بيشتر با نام ping شناخته شده می
باشند .( Ping ، ابزاری است که پس از فعال شدن از طريق خط دستور ، تابع Reply
پروتکل ICMP را فرامی خواند) . در اين نوع حملات ، مهاجم اقدام به ارسال بسته
های اطلاعاتی Ping به آدرس های Broadcast شبکه نموده که در آنان آدرس مبداء
هر يک از بسته های اطلاعاتی Ping شده با آدرس کامپيوتر قربانی ، جايگزين می
گردد .بدين ترتيب يک ترافيک کاذب در شبکه ايجاد و امکان استفاده از منابع
شبکه با اختلال مواجه می گردد.
• Fraggle : اين نوع از حملات شباهت زيادی با حملات از نوع Smurf داشته و
تنها تفاوت موجود به استفاده از User Datagram Protocol ) UDP) در مقابل ICMP
، برمی گردد . در حملات فوق ، مهاجمان اقدام به ارسال بسته های اطلاعاتی UDP
به آدرس های Broadcast ( مشابه تهاجم Smurf ) می نمايند . اين نوع از بسته
های اطلاعاتی UDP به مقصد پورت 7 ( echo ) و يا پورت 19 ( Chargen ) ، هدايت
می گردند.
• Ping flood : در اين نوع تهاجم ، با ارسال مستقيم درخواست های Ping به
کامپيوتر فربانی ، سعی می گردد که سرويس ها بلاک و يا فعاليت آنان کاهش يابد.
در يک نوع خاص از تهاجم فوق که به ping of death ، معروف است ، اندازه بسته
های اطلاعاتی به حدی زياد می شود که سيستم ( کامپيوتر قربانی ) ، قادر به
برخورد مناسب با اينچنين بسته های اطلاعاتی نخواهد بود .
• SYN flood : در اين نوع تهاجم از مزايای three-way handshake مربوط به TCP
استفاده می گردد . سيستم مبداء اقدام به ارسال مجموعه ای گسترده از درخواست
های synchronization ) SYN) نموده بدون اين که acknowledgment ) ACK) نهائی
آنان را ارسال نمايد. بدين ترتيب half-open TCP sessions (ارتباطات نيمه فعال
) ، ايجاد می گردد . با توجه به اين که پشته TCP ، قبل از reset نمودن پورت ،
در انتظار باقی خواهد ماند ، تهاجم فوق ، سرريز بافر اتصال کامپيوتر مقصد را
به دنبال داشته و عملا" امکان ايجاد ارتباط وی با سرويس گيرندگان معتبر ، غير
ممکن می گردد .
• Land : تهاجم فوق، تاکنون در نسخه های متفاوتی از سيستم های عامل ويندوز ،
يونيکس ، مکينتاش و IOS سيسکو،مشاهده شده است . در اين نوع حملات ، مهاجمان
اقدام به ارسال يک بسته اطلاعاتی TCP/IP synchronization ) SYN) که دارای
آدرس های مبداء و مقصد يکسان به همراه پورت های مبداء و مقصد مشابه می باشد ،
برای سيستم های هدف می نمايند . بدين ترتيب سيستم قربانی، قادر به پاسخگوئی
مناسب بسته اطلاعاتی نخواهد بود .
• Teardrop : در اين نوع حملات از يکی از خصلت های UDP در پشته TCP/IP برخی
سيستم های عامل ( TCPپياده سازی شده در يک سيستم عامل ) ، استفاده می گردد.
در حملات فوق ، مهاجمان اقدام به ارسال بسته های اطلاعاتی fragmented برای
سيستم هدف با مقادير افست فرد در دنباله ای از بسته های اطلاعاتی می نمايند .
زمانی که سيستم عامل سعی در بازسازی بسته های اطلاعاتی اوليه fragmented می
نمايد، قطعات ارسال شده بر روی يکديگر بازنويسی شده و اختلال سيستم را به
دنبال خواهد داشت . با توجه به عدم برخورد مناسب با مشکل فوق در برخی از
سيستم های عامل ، سيستم هدف ، Crash و يا راه اندازی مجدد می گردد .
• Bonk : اين نوع از حملات بيشتر متوجه ماشين هائی است که از سيستم عامل
ويندوز استفاده می نمايند . در حملات فوق ، مهاجمان اقدام به ارسال بسته های
اطلاعاتی UDP مخدوش به مقصد پورت 53 DNS ، می نمايند بدين ترتيب در عملکرد
سيستم اختلال ايجاد شده و سيستم Crash می نمايد .
• Boink : اين نوع از حملات مشابه تهاجمات Bonk می باشند. با اين تفاوت که در
مقابل استفاده از پورت 53 ، چندين پورت ، هدف قرارمی گيرد .
Port Service
7 Echo
11 Systat
15 Netstat
19 Chargen
20 FTP-Data
21 FTP
22 SSH
23 Telnet
25 SMTP
49 TACACS
53 DNS
80 HTTP
110 POP3
111 Portmap
161/162 SNMP
443 HTTPS
1812 RADIUS
متداولترين پورت های استفاده شده در حملات DoS
يکی ديگر از حملات DoS ، نوع خاص و در عين حال ساده ای از يک حمله DoS می
باشد که با نام Distributed DoS ) DDoS) ، شناخته می شود .در اين رابطه می
توان از نرم افزارهای متعددی به منظور انجام اين نوع حملات و از درون يک شبکه
، استفاده بعمل آورد. کاربران ناراضی و يا افرادی که دارای سوء نيت می باشند،
می توانند بدون هيچگونه تاثيری از دنيای خارج از شیکه سازمان خود ، اقدام به
ازکارانداختن سرويس ها در شبکه نمايند. در چنين حملاتی ، مهاجمان نرم افزاری
خاص و موسوم به Zombie را توزيع می نمايند . اين نوع نرم افزارها به مهاجمان
اجازه خواهد داد که تمام و يا بخشی از سيستم کامپيوتری آلوده را تحت کنترل
خود درآورند. مهاجمان پس از آسيب اوليه به سيستم هدف با استفاده از نرم افزار
نصب شده Zombie ، تهاجم نهائی خود را با بکارگيری مجموعه ای وسيع از ميزبانان
انجام خواهند داد. ماهيت و نحوه انجام اين نوع از حملات ، مشابه يک تهاجم
استاندارد DoS بوده ولی قدرت تخريب و آسيبی که مهاجمان متوجه سيستم های آلوده
می نمايند ، متاثر از مجموع ماشين هائی ( Zombie ) است که تحت کنترل مهاجمان
قرار گرفته شده است .
به منظور حفاظت شبکه ، می توان فيلترهائی را بر روی روترهای خارجی شبکه به
منظور دورانداختن بسته های اطلاعاتی مشمول حملات DoS ، پيکربندی نمود .در
چنين مواردی می بايست از فيلتری ديگر که امکان مشاهده ترافيک (مبداء از طريق
اينترنت) و يک آدرس داخلی شبکه را فراهم می نمايد ، نيز استفاده گردد .
حملات از نوع Back door
Back door ، برنامه ای است که امکان دستيابی به يک سيستم را بدون بررسی و
کنترل امنيتی ، فراهم می نمايد . برنامه نويسان معمولا" چنين پتانسيل هائی را
در برنامه ها پيش بينی تا امکان اشکال زدائی و ويرايش کدهای نوشته شده در
زمان تست بکارگيری نرم افزار ، فراهم گردد. با توجه به اين که تعداد زيادی از
امکانات فوق ، مستند نمی گردند ، پس از اتمام مرحله تست به همان وضعيت باقی
مانده و تهديدات امنيتی متعددی را به دنبال خواهند داشت .
برخی از متداولترين نرم افزارها ئی که از آنان به عنوان back door استفاده می
گردد ، عبارتند از :
• Back Orifice : برنامه فوق يک ابزار مديريت از راه دور می باشد که به
مديران سيستم امکان کنترل يک کامپيوتر را از راه دور ( مثلا" از طريق اينترنت
) ، خواهد داد. نرم افزار فوق ، ابزاری خطرناک است که توسط گروهی با نام Cult
of the Dead Cow Communications ، ايجاد شده است . اين نرم افزار دارای دو
بخش مجزا می باشد : يک بخش سرويس گيرنده و يک بخش سرويس دهنده . بخش سرويس
گيرنده بر روی يک ماشين اجراء و زمينه مانيتور نمودن و کنترل يک ماشين ديگر
که بر روی آن بخش سرويس دهنده اجراء شده است را فراهم می نمايد .
• NetBus : اين برنامه نيز نظير Back Orifice ، امکان دستيابی و کنترل از راه
دور يک ماشين از طريق اينترنت را فراهم می نمايد.. برنامه فوق تحت سيستم عامل
ويندوز ( نسخه های متفاوت از NT تا 95 و 98 ) ، اجراء و از دو بخش جداگانه
تشکيل شده است : بخش سرويس دهنده ( بخشی که بر روی کامپيوتر قربانی مستقر
خواهد شد ) و بخش سرويس گيرنده ( برنامه ای که مسوليت يافتن و کنترل سرويس
دهنده را برعهده دارد ) . برنامه فوق ، به حريم خصوصی کاربران در زمان اتصال
به اينترنت ، تجاوز و تهديدات امنيتی متعددی را به دنبال خواهد داشت .
• Sub7) SubSeven) ، اين برنامه برنامه نيز تحت ويندوز اجراء شده و دارای
عملکردی مشابه Back Orifice و NetBus می باشد . پس از فعال شدن برنامه فوق بر
روی سيستم هدف و اتصال به اينترنت ،هر شخصی که دارای نرم افزار سرويس گيرنده
باشد ، قادر به دستيابی نامحدود به سيستم خواهد بود .
نرم افزارهای Back Orifice ، NetBus, Sub7 دارای دو بخش ضروری سرويس دهنده و
سرويس گيرنده، می باشند . سرويس دهنده بر روی ماشين آلوده مستقر شده و از بخش
سرويس گيرنده به منظور کنترل از راه دور سرويس دهنده ، استفاده می گردد.به
نرم افزارهای فوق ، " سرويس دهندگان غيرقانونی " گفته می شود .
برخی از نرم افزارها از اعتبار بالائی برخوردار بوده ولی ممکن است توسط
کاربرانی که اهداف مخربی دارند ، مورد استفاده قرار گيرند :
• Virtual Network Computing)VNC) : نرم افزار فوق توسط آزمايشگاه AT&T و با
هدف کنترل از راه دور يک سيستم ، ارائه شده است . با استفاده از برنامه فوق ،
امکان مشاهده محيط Desktop از هر مکانی نظير اينترنت ، فراهم می گردد . يکی
از ويژگی های جالب اين نرم افزار ، حمايت گسترده از معماری های متفاوت است .
• PCAnywhere : نرم افزار فوق توسط شرکت Symantec ، با هدف کنترل از راه دور
يک سيستم با لحاظ نمودن فن آوری رمزنگاری و تائيد اعتبار ، ارائه شده است .
با توجه به سهولت استفاده از نرم افزار فوق ، شرکت ها و موسسات فراوانی در
حال حاضر از آن و به منظور دستيابی به يک سيستم از راه دور استفاده می نمايند
.
• Terminal Services : نرم افزار فوق توسط شرکت مايکروسافت و به همراه سيستم
عامل ويندوز و به منظور کنترل از راه دور يک سيستم ، ارائه شده است .
همانند ساير نرم افزارهای کاربردی ، نرم افزارهای فوق را می توان هم در جهت
اهداف مثبت و هم در جهت اهداف مخرب بکارگرفت.
بهترين روش به منظور پيشگيری از حملات Back doors ، آموزش کاربران و
مانيتورينگ عملکرد هر يک از نرم افزارهای موجود می باشد. به کاربران می بايست
آموزش داده شود که صرفا" از منابع و سايت های مطمئن اقدام به دريافت و نصب
نرم افزار بر روی سيستم خود نمايند . نصب و استفاده از برنامه های آنتی ويروس
می تواند کمک قابل توجهی در بلاک نمودن عملکرد اينچنين نرم افزارهائی ( نظير
: Back Orifice, NetBus, and Sub7 ) را به دنبال داشته باشد . برنامه های
آنتی ويروس می بايست به صورت مستمر بهنگام شده تا امکان شناسائی نرم افزارهای
جديد ، فراهم گردد .
|